روشنش میکنی و connect میشی، یه عکس مامانی پیدا میکنی و میچسبونیش به mail ات. میری تو address book و همه رو select میکنی، آدرسها مثل قطار مورچه های ۱۰-۱۵ کاراکتری پشت هم ردیف میشن. send رو میزنی و تموم! اینم از تبریک عید! همش رو هم شد دو دقیقه و سی و هفت ثانیه... عجب چیزیه این اینترنت! حتی "دوست داشتن" رو هم راحت کرده؛ شاید خیلی راحت تر از اونی که اسمشو بشه گذاشت "دوست داشتن".
شاید اون دوست داشتن یه بازی باشه ... آدما هیچ وقت برای بازیهای بچگونه بزرگ نمی شن و هیچ وقت بازیهای بزرگونه راضیشون نمی کنه !
boooooooooooooooooooooooooooooooogh
یاد من باشد تنها هستم...انگار تونستم برات بنویسم!
این کارت اینترنت لعنتی و خطوط نمیذاره ابراز محبت اونقدر ها هم که میگی ساده باشه
سلام. سال نو مبارک. خیلی وقت بود مطلباتو نخوانده بودم. جالب بود. حتما همراه اون عکس مامانی که برای دوستام قراره بفرستم(آخه هنوز حتی اون رو هم نفرستادم) مطلب تو رو هم میفرستم.
و من که نصف روزم رو پای اینترنت میگذرونم...دیگه دارم کلافه میشم از گم شدن واژه ها و حسها تو این دنیای بی سر و ته....
سال نو مبارک و امیدوارم امسال برات سرشار از خوشی باشه و موفقیت .
یک ماه هم که زودتر آزاد میشی باز هم مبارکه......
حالا که نمیشه صدا ها رو شنید بازم صد رحمت به همون میل باکس، تازه اگه پر باشه!
منظورت کدوم دوست داشتنه لطفا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
توی این واویلا بازار دوست داشتن خیلی دوووووور شده!!!!!!!!!!
تق تق....کسی خونه نیست!!!!!!!!!!!!!
سلام هومن.اولین باریه که وبلاگ شمارو میخونم.بدون اغراق میگم خیلی زیبا ساده و دوست داشتنی مینویسی.
برات آرزوی سلامتی شادابی و کامیابی دارم.
اگه به خای احساست و تو اینترنت بیان کنی از این بهتر نمی شه به نظر من راههای بهتری برای بیان دوست داشتن هست.......