٬هومن٬، این کلمه با خطی که سیزده سال فارسی ننوشتن حسابی کج و کولش کرده روی آلبوم عکسی که کاوه بهم داده نوشته شده، تا با آلبوم سایر بچه ها اشتباه نشه و من نگاهم رو این کلمه خشک شده؛ حتی برام از خود عکسها هم جالبتره، هنوزم میشه توش رگه هایی از خط سابقش رو دید...
نمیدونم شاید سرنوشت ایرانیا این بوده که همشون آواره باشن و ثمره چندین سال عشق و دوستی رو یه شب تو مهرآباد سقط کنن.